رئیس جمهور مردم امریکا را به شینآبادیها ترجیح داد
آقای رئیس جمهور که 7 سال و اندی است به رای روستائیان و طبقه محروم
میبالید، شین آبادیها وقتی سیران یگانه را به خاک سپردند، از بس که
ریههایش سوخته بود، از بس که دستها و صورتشسوخته بود، درد داشتند، آه و
فغان داشتند. آن زمان پیام و دست نوازشگر شما کجا بود؟
آقای رئیس جمهور 14 روز است که بچههای حادثه دیده شین آباد به مدرسه
نمیروند، دستهای سوختهشان توان مداد در دست گرفتن ندارد، 13 روز است که
چند نفرشان روی تخت خوابیده و مرتب پانسمانشان عوض میشود که مباد
زخمهایشان عفونت کند، 13 روز است که پدر و مادر و بستگانشان یک لنگه پا در
بیمارستان ایستادهاند تا مباد دخترکشان سرنوشت سیران را پیداکند که داغ
پدر و مادرش را دیدهاند که چه بزرگ است. شما کجا بودید در این 13 روز؟
آقای رئیس جمهور عکس بچههای سوخته را دیدهاید؟ عکس دستهای باند پیچی
شده شان را چطور؟شما فکر میکنید زیر آن باندها چه خبر است؟ دست این
بچهها چه شکلی خواهد شد؟ درست مثل دست بچههای درودزن که حالا هم دست و هم
چهرهشان را مخفی میکنند.
همه این روزهایی که سایتها، روزنامهها، شبکههای اجتماعی پر از ابراز
همدردی با پدر و مادر بچه های مدرسه شین آباد بود، شما کجا بودید؟ یعنی شما
فقط روزنامه علیه دولت فخیمه را میخوانید که برایش نه خانی رفته نه خانی
آمده.
یعنی همین دو روز واکنشهای منفی به پیام تسلیت آقای مهمانپرست به حادثه
ایالت کنتیکت را ندید و نشنیدید؟ کمی با مردم باشید،خودتان اگر وقت ندارید
مشاوران و نویسندگان پیامهایتان این کار را بکنند تا نبض جامعه به دستتان
بیاید.
آقای رئیس جمهور، آقای رییس جنبش عدم تعهد، یک روز پس از حادثه تیراندازی
مدرسه ساندی هوک با مردم آمریکا ابراز همدردی کردید. اما برای شین آبادیها
به روی خودتان هم نیاوردید. در غمشان شریک نشدید. خود را به افتتاح
نیروگاه برق و سفر و انتصاب و انتخاب سرگرم کردید.
پیام ابراز همدردی و تسلیت ندادید که بار سنگین وزیر محبوبتان سنگینتر
نشود، چند ماه باقیمانده دولت شما با کجدار و مریز در حال طی شدن است و
وزرای شما، غیر از خودتان از جانب دیگری تهدید نمیشوند، پس یک ابراز
همدردی ساده چه مشکلی ایجاد میکرد.
از حوادث خشونت بار در امریکا انتقاد کردهاید، حوادثی که بیخ گوش ما و
شما هم در حال وقوع است، برخی با اسلحه گرم برخی با اسلحه سرد.
حالا که برای این حادثه پیام دادهاید، شاید واکنش باراک اوباما را در
مواجهه با این حادثه دیده باشید. عصر همان روز نشست خبری گذاشت، ابراز تاسف
و همدردی کرد و حتی برای کودکان و خانوادههایشان گریست، کاری که بسیاری
از پدر و مادرهای ایرانی برای شینآبادیها کردند و در خلوت خود گریستند.
کودکان ایالت کنتیکت معصوم بودند و ظالمانه کشته شدند و این روا نبود،
درست. اما کودکان شین آباد هم معصوم بودند و روا نبود، بسوزند.
ای کاش با مردم خود نیز ابراز همدردی میکردید و دلتان فقط برای کودکان معصوم آمریکایی به درد نمیآمد.